Mijn moestuin in vier woorden? Niet het verhoopte succes. De grond waar nu het zwembad van de vrijgevige buurvrouw steekt, bleek in hetzelfde bedje ziek als de mijne: droger dan de Sahel en meer stenen dan de Grand Canyon. De wereld in mijn hofke. En aan mijn voeten. Zeker op het houten paarse bankje, helemaal achteraan. Bij de zonnebloemen. Die...
Ik, burgemeester van dit dorp? Zeg nooit 'nooit'. Maar het is voorlopig geen ambitie. Zelfs geen stille. Al hou ik enorm van het Franse burgervaderprincipe. Elk dorp z'n opperhoofd. Hoe beperkt ook het gepeupel. In het geval van Monségur: 384. En daarvan ken ik er nu toch al een paar. Niet bijster goed, maar nét dat voelt zalig. Ik weet...
Vriendschap is een illusie. Ken je dat liedje? Het spookt hier vaak door mijn hoofd. Bij het schoffelen in de tuin. Of het kappen van hout. Ook al klopt het niet. Hoogstens gedeeltelijk. Ergens begrijp ik de man wel. Misschien bedoelde hij eerder dat vriendschap af en toe ver weg lijkt. Neem dat op het Franse platteland gerust letterlijk. Maar...
Haar lach. Ik denk niet dat ik hem ooit vergeten zal. Het soort lach dat een kamer vult met vreugde. 'Schrijf een column!' zei ze, terwijl ze me tegen mijn schouder kletste. 'Dan kunnen we alles volgen.' Het waren haar laatste woorden aan mij. Daar. Midden op die rustige straat. Ze zou zeker op bezoek komen. Wat keek ik daar...
Ragfijn. Ma toverde met naald en draad. Een verdiep lager kwam de schets die pa nauwelijks een week eerder op een verfrommeld papiertje kribbelde tot leven. Een trap uit ongeschonden eikenhout. Ik zag ze werken. Hun hele leven lang. Met hun hoofd, maar vooral met hun handen. Was het niet binnen, dan was het buiten. Zij op de knieën. Met...