Vreemd vaarwel
14-09-2020
Haar lach. Ik denk niet dat ik hem ooit vergeten zal. Het soort lach dat een kamer vult met vreugde. 'Schrijf een column!' zei ze, terwijl ze me tegen mijn schouder kletste. 'Dan kunnen we alles volgen.' Het waren haar laatste woorden aan mij. Daar. Midden op die rustige straat. Ze zou zeker op bezoek komen. Wat keek ik daar...