ik m[y]mer     

Haar lach. Ik denk niet dat ik hem ooit vergeten zal. Het soort lach dat een kamer vult met vreugde. 'Schrijf een column!' zei ze, terwijl ze me tegen mijn schouder kletste. 'Dan kunnen we alles volgen.' Het waren haar laatste woorden aan mij. Daar. Midden op die rustige straat. Ze zou zeker op bezoek komen. Wat keek ik daar...

Ragfijn. Ma toverde met naald en draad. Een verdiep lager kwam de schets die pa nauwelijks een week eerder op een verfrommeld papiertje kribbelde tot leven. Een trap uit ongeschonden eikenhout. Ik zag ze werken. Hun hele leven lang. Met hun hoofd, maar vooral met hun handen. Was het niet binnen, dan was het buiten. Zij op de knieën. Met...