Zip! De rits van mijn koersvestje bevestigt wat mijn broeksriem al enkele weken aanhaalt: ik sta nét iets te bol. Toch naar mijn strenge normen. En dat ondanks veertig dagen vasten en het vele buitenwerk. Maar ik zit de laatste tijd te veel op mijn gat. Achter de oude zwarte lessenaar in mijn eigenhandig gebricoleerde schrijfhok. Zonder raam en dus...
Ik was onlangs in België. Na bijna twee jaar. Terug in mijn geboortedorp. De weken voordien vroeg ik me af hoe het zou zijn. 'Wat als ik plots besefte dat ik er thuishoor?', dacht ik. En ik overvallen zou worden door een soort waar-ben-ik-in-godsnaam-mee-beziggevoel. Dat mijn wortels zich spontaan zouden vastklampen aan vertrouwde bodem. Omwille...
"Jij moet naar de opera!", fluisterde ze. Ik schrok. Had ze het écht tegen mij? Elk jaar stuurde mijn docente Frans één student op stage naar de opera van Luik. In 1999 was ik haar uitverkorene. Niet de perfect tweetalige, multigetalenteerde en oogverblindende Miss België-finaliste met een slijmerig abonnement op de eerste rij. Maar ik. Die vreemde...
Mijn moestuin in vier woorden? Niet het verhoopte succes. De grond waar nu het zwembad van de vrijgevige buurvrouw steekt, bleek in hetzelfde bedje ziek als de mijne: droger dan de Sahel en meer stenen dan de Grand Canyon. De wereld in mijn hofke. En aan mijn voeten. Zeker op het houten paarse bankje, helemaal achteraan. Bij de zonnebloemen. Die...
Ik, burgemeester van dit dorp? Zeg nooit 'nooit'. Maar het is voorlopig geen ambitie. Zelfs geen stille. Al hou ik enorm van het Franse burgervaderprincipe. Elk dorp z'n opperhoofd. Hoe beperkt ook het gepeupel. In het geval van Monségur: 384. En daarvan ken ik er nu toch al een paar. Niet bijster goed, maar nét dat voelt zalig. Ik weet...
Vriendschap is een illusie. Ken je dat liedje? Het spookt hier vaak door mijn hoofd. Bij het schoffelen in de tuin. Of het kappen van hout. Ook al klopt het niet. Hoogstens gedeeltelijk. Ergens begrijp ik de man wel. Misschien bedoelde hij eerder dat vriendschap af en toe ver weg lijkt. Neem dat op het Franse platteland gerust letterlijk. Maar...
Haar lach. Ik denk niet dat ik hem ooit vergeten zal. Het soort lach dat een kamer vult met vreugde. 'Schrijf een column!' zei ze, terwijl ze me tegen mijn schouder kletste. 'Dan kunnen we alles volgen.' Het waren haar laatste woorden aan mij. Daar. Midden op die rustige straat. Ze zou zeker op bezoek komen. Wat keek ik daar...
Ragfijn. Ma toverde met naald en draad. Een verdiep lager kwam de schets die pa nauwelijks een week eerder op een verfrommeld papiertje kribbelde tot leven. Een trap uit ongeschonden eikenhout. Ik zag ze werken. Hun hele leven lang. Met hun hoofd, maar vooral met hun handen. Was het niet binnen, dan was het buiten. Zij op de knieën. Met...